Laat ik beginnen met een eerlijke stelling over mijn huidige houding met betrekking tot hoogbegaafdheid, om weer te geven waar ik nu sta op deze ‘reis’. Ik voel een sterke herkenning bij de kenmerken van hoogbegaafdheid, maar ik heb mijzelf nooit als hoog intelligent ervaren en dus is er ook een stem in mij die deze herkenning tegenspreekt.

Ik ben nog maar een paar maanden met dit thema in mijn leven bezig, maar veel onbeantwoorde vraagstukken over mijn functioneren lijken onder de vleugel van hoogbegaafdheid op zijn plek te vallen. Veel aspecten van mijzelf die ik in negatief licht zag, kan ik nu gaan zien voor de kwaliteiten die ze ook kunnen zijn. Gevoeligheid, creativiteit, complexiteit, maar ook het gevoel van anders zijn dan leeftijdsgenoten, iInteresse hebben in veel verschillende dingen, die interesses ook allemaal snel en makkelijk (autodidactisch) kunnen oppakken/leren en uit deze interesses niet goed kunnen kiezen. Enfin, ik kan zo nog wel een tijdje doorgaan.

Ik ben in mijn tienerjaren vastlopen in het onderwijs en ik heb destijds ook veel angstklachten (o.a. faalangst) ervaren. Hulpverlening kon mij destijds niet helpen, want ik voelde mij ongezien en onbegrepen. Toch heb ik op mijn eigen manier een weg gevonden om weer goed te kunnen functioneren in het onderwijs en onze samenleving. En ik ben ervan overtuigd dat mijn creativiteit, analytisch vermogen en intrinsieke motivatie hieraan hebben bijgedragen. Ondertussen ben ik aan het studeren en zoek ik op allerlei manieren meer uitdaging naast mijn huidige studie. Dat lukt aardig en dus blijft mijn motivatie goed op pijl. Tijdens deze studie was het dan ook dat een van mijn docenten mij de vraag stelde of ik niet hoogbegaafd zou kunnen zijn. Dat wuifde ik toen weg, maar een zaadje was gepland. En nu zijn we hier!

Wat ik momenteel nog ervaar als een uitdaging om mee om te leren gaan is de eenzaamheid die ik voel omdat ik weinig aansluiting ervaar bij medestudenten en leeftijdsgenoten. Ik denk niet dat iemand dat door heeft, want ik kom goed mee in de groepsprocessen van de verschillende groepen waar ik mij in beweeg. Maar heb altijd het gevoel meer te geven dan dat ik terugkrijg. Alsof ik altijd aansluit op anderen, maar andere niet op mij. Natuurlijk heb ik zo nu en dan leuke contacten met docenten en studenten, maar ik hoop (misschien binnen de HB community) nog meer contacten op te doen waarbij ik mijzelf niet hoef af te remmen of het gevoel heb een deel van mijzelf te moeten verstoppen.

Daarnaast gaan er, zoals altijd, veel vragen door mijn hoofd. Is het handig om een IQ test te doen? Met wie zal ik hierover praten? Hoe kan ik andere HB studenten vinden? Wat betekent dit voor mijn toekomstige relaties? Zijn er dingen die ik nu anders kan doen om met meer zelfacceptatie in te spelen op mijn kwaliteiten? Met de tijd zal ik ook hier antwoorden op vinden en zullen er vast nieuwe vragen voor in de plaats komen.

Dan nog een kort advies aan andere (misschien) Hb'rs in het hoger onderwijs. Sta jezelf toe om op onderzoek uit te gaan om te vinden wie je bent, waar je het meest jezelf kan zijn en aansluiting vindt bij anderen. Durf te dobberen in onzekerheid om je weg te vinden.

Ander licht.

Mijn leven lang zag ik een schaduw.

Ik kon het van vorm doen veranderen en verplaatsen.

De schaduw bewoog mee, de schaduw leefde.

En ik zag het licht,

Scherpen en zachte contouren maken.

De schaduw was altijd aanwezig.

Als een trouwe vriend,

Of misschien een sluipend roofdier.

Altijd met mij, voelde wij als een.

Ik was de schaduw.

De schaduw, dat was ik.

Totdat ik een spiegel tegenkwam.

En ik zag wie ik werkelijk was.

Niet de schaduw,

Maar de zon.

-A.L.B.

(3^e jaars HBO-student)

 

Reacties