Na mijn eindexamen in 2016 kon ik niet goed omgaan met mijn gevoelens. Ik voelde me naar, maar kon hier geen woorden voor vinden, dus hield ik mijn angst en onzekerheid voor mezelf en gaf mezelf minder ademruimte. Ik had mijn behoeften zo’n lange tijd onderdrukt dat ik niet wist hoe ik op een normale manier met mezelf moest omgaan, laat staan hoe ik moest ontspannen. Naast veel voelen ben ik ook een zeer ervaren piekeraar. Door alle gedachtenkronkels, zorgen en analyses in mijn hoofd voel ik me regelmatig erg moe of rusteloos. Op zulke momenten vind ik het zeer ingewikkeld om mijn tijd op een geschikte manier te benutten, want: 

1) ik wil graag nuttig bezig zijn maar heb ook behoefte aan rust
2) ik voel zoveel dat ik niet meer weet of ik moe ben of juist moet gaan hardlopen
3) geen een keuze voelt goed, want overal valt wel iets op aan te merken.  

Hoewel ik tegenwoordig probeer om mijn gevoelens ruimte te geven en ze niet te onderdrukken, heb ik nog altijd moeite met het aanvoelen van mijn grenzen. Soms plan ik elk leeg moment in met bezigheden om vervolgens ’s avonds niet in slaap te kunnen vallen. Hoewel ik het nodig heb om bezig te zijn, ben ik ben me er steeds meer van bewust dat de grens tussen onderprikkeling en overprikkeling bij mij haarfijn is. De ene dag voel ik me opgewekt en energiek dat ik het liefst nóg een project zou oppakken naast de 5 baantjes en 4 vakken die ik al doe. Op andere dagen is alles me te veel en vraag ik me af of het me ooit gaat lukken om mijn master te behalen. En dan zijn er ook nog dagen waarop ik alles extreem saai vind en of er ooit iets gaat zijn waar ik niet na één keer op uitgekeken ben. Ik word op zulke dagen gek van mijn piekergedachten en voel me regelmatig een zeer complex geval. Waar woon ik over drie maanden? Waar ga ik stage lopen -als ik überhaupt een stage vind- en zal ik me daar niet chronisch vervelen? Mijn hoofd zit vol, maar het lijkt wel alsof ik de gedachten niet eens af kan maken of er is alweer een volgende gedachte opgepopt. En dan voel ik ook nog van alles in mijn lijf waar ik me geen raad mee weet. Zeer frustrerend voor iemand die graag alles wil begrijpen en beredeneren.   

Door de jaren heen heb ik gemerkt dat ik mijn leven, noch mijn gevoelens kan controleren. En dat hoeft ook niet, want juist wanneer ik mezelf de ruimte kan geven om te voelen wat ik voel, word ik me bewust van de schoonheid van het leven. Dan kan de sombere wolk boven mijn hoofd zomaar ineens verdwijnen en maakt de frons op mijn voorhoofd zomaar ineens plaats voor een glimlach op mijn gezicht. Niet omdat alles gaat zoals ik zou willen, maar omdat ik me openstel voor het onbekende en ‘toevallig’, tijdens een pauzewandeling, een bekende tegenkom met wie ik even kletspraatje maak. Net als de rest van mijn lichaam heeft ook mijn brein soms gewoon rust nodig. Het hoeft niet altijd diepgaand of interessant te zijn. Soms is even diep in- en uitademen en om me heen kijken genoeg om weer even verder te kunnen.