Hoogbegaafder Onderwijs.

Sinds november vorig jaar weet ik dat ik hoogbegaafd ben. Tijdens een hoorcollege Inleiding tot de Psychologie vertelde docent Agnes Schilder over de verschillende vormen van intelligentie. Toen zij een lijst voorlegde met de verschillende kenmerken van hoogbegaafdheid, kon ik bijna alles aanvinken (met mijn niet-dominante hand geschreven teksten blijven helaas nauwelijks leesbaar).

Mijn naam is Rianne en ik ontdekte op 34 jarige leeftijd tijdens mijn deeltijdstudie Toegepaste Psychologie dat ik hoogbegaafd ben. Hierdoor mochten omzwevende puzzelstukjes eindelijk op hun plek vallen en kon ik mezelf leren ((h)er)kennen.
Onderwijs en ik zijn altijd ‘beste vijanden’ geweest: ik genoot intens van kennis vergaren maar kon absoluut niet meekomen met de verwachtingen; ik “paste” niet in het plaatje en werd vaak gezien als teveel, te moeilijk of te laat.
Sinds november vorig jaar weet ik: het onderwijs paste niet bij mij.
In 2009 heb ik gepoogd Engels aan de universiteit te studeren en ik heb dit 3 jaar volgehouden zonder mijn Propedeuse te behalen. Ik genoot maar ging onderdoor aan de druk die er toch ook weer niet was. Ik wilde vakken met elkaar combineren en paste elk nieuw stukje informatie toe op het vorige en volgende. Hier was geenszins tijd noch ruimte (noch vaak geduld) voor. Bovendien moest ik allerlei dingen leren die me niet interesseerden. Het werd een strijd met maar een enkele docent die mij begreep en/of zag en ik zakte steeds verder weg in mijn geloof dat ik incompetent was. 34 Jaar lang heb ik gedacht dat het aan mij lag: ik deed te moeilijk en/of misschien was ik toch gewoon dom daar ik niet mee kon komen met de “normale mens”. En toch, hoe kwam het dan dat ik soms ik toch tienen behaalde?
Daarna ben ik met o.a. een burn-out (of toch bore-out?) thuis komen te zitten voor een periode van 10 jaar waarin ik alleen maar bezig ben geweest met herstel, vermijding en persoonlijke groei. Toch bleef er iets knagen, iets wat niet klopte, dit was meer dan alleen maar cptss, etc.   

Toen was er dit mooie, confronterende, geweldige en letterlijk geestverruimende moment!
Ik kan nu zien dat het niet aan mij of de ander ligt; het is dat we anders werken. Mijn brein werkt (niet) simpelweg anders dan dar van een niet-hoogbegaafde.
In dit afgelopen schooljaar heb ik wat meer begrip voor mezelf gekregen, heb ik het onrecht van niet gezien worden mogen verwerken (naast dat ik het nog steeds dagelijks tegenkom) en heb ik mogen ervaren dat ik er mag zijn zoals ik ben. Ik ben vrij normaal… voor een hoogbegaafde. Het lastige is en blijft dat ik soms niet begrijp dat een ander mij niet begrijpt en ik weleens feedback van een docent of medestudent krijg waaruit blijkt dat ze niet mee kunnen komen. Dit is oké maar raakt oud zeer (voelt als aanval) én is soms uitermate vervelend wanneer er een cijfer aan gekoppeld is.

Ik weet dat Agnes voorlichting geeft op de school en dat deze volledig bezet was met docenten die graag meer wilden weten over hoe les te geven aan hoogbegaafde studenten. Hier ben ik dankbaar voor en ik heb hiervan ook direct de vruchten mogen plukken doordat sommige docenten doorvroegen wanneer zij mij niet begrepen. Ze gingen ze de puzzel vragend aan en maakten van mijn “kort door de bochterige samenvatting” een lopend verhaal wat te begrijpen was voor henzelf en medestudenten.  Ook werd er soms tijd genomen voor mijn vragen en het willen maken van verdiepingsverbindingen tussen stof. Hoe heerlijk is het om te analyseren en combineren en tot nieuwe inzichten te komen die niet in het boek staan?!

Ik zou dit geduld en deze kennis graag terugzien bij alle docenten en denk dan ook dat dit soort voorlichtingen hard nodig zijn, om zowel frustraties bij docent als student te voorkomen. Weten hoe een hoogbegaafd brein werkt kan het onderwijs iets passender maken en de taak van bijv. een studieloopbaanbegeleider vergemakkelijken.
Ik hoop dan ook dat de generatie na mij ditzelfde gevoel van thuis mag ervaren zoals ik dat bij sommige docenten heb mogen voelen.
Er zijn mogelijkheden om op een eigen manier te passen in een systeem wat niet voor ons gemaakt is. Er is werk aan de winkel, zeker, maar het is mogelijk en de strijd die ik heb geleverd kan overbodig gemaakt worden!

Mijn dank is dan ook groot voor een ieder die zich hiervoor inzet!
Voor de hoogbegaafde of anderszins verkeerd begrepen student die toch middenin een strijd zit; onthoud: we zijn niet met velen maar we zijn ook zeker niet alleen! We mogen zijn zoals we zijn en kunnen onze talenten op positieve manier inzetten. Er zijn mensen om ons te ondersteunen. Het is soms even zoeken of puzzelen hoe, maar ach, we houden wel van een uitdaging, toch?

 

Reacties