Toen ik begon met mijn bachelor scriptie, wist ik niet goed wat ik moest verwachten, maar na de eerste paar meetings was ik enorm gedemotiveerd. Dit kwam door het volgende. We moesten met z’n achten hetzelfde onderzoek doen, en dus samen dit onderzoek ontwerpen. Het was de bedoeling dat dit elke week stapje voor stapje ging, en alles gezamenlijk overlegd werd. Dit was voor mij erg frustrerend omdat dingen in mijn hoofd niet stapje voor stapje gaan. Ik had bij de eerste stap, bij wijze van spreken, al doorgedacht naar de vijfde stap en omdat het onzeker was wat we daar zouden beslissen en ik dit niet zelf mocht bedenken, had ik steeds veel vragen. Daarnaast merkte ik snel dat mijn kennis over het onderwerp een stuk uitgebreider was dan die van mijn groepsgenoten waardoor de meetings voor mij vaak saai waren en mijn vragen ook helemaal niet aansloten bij hun vragen. Ik wist ook niet goed hoe ik, als we allemaal hetzelfde moesten doen, kon laten zien wat ik wist en mijn eigen draai eraan kon geven. Bovendien was ik het soms oneens met mijn begeleider over bepaalde methoden of berekeningen. Vanuit mijn omgeving kreeg ik te horen dat ik dat maar voor me moest houden, omdat je geen kritiek moet leveren op mensen die ‘boven jou staan'. Al met al was dit voor mij dus geen fijne situatie.

Gelukkig kwam daar verandering in toen ik besloot dit met mijn begeleider te bespreken. Zij stond open voor al mijn suggesties en vond het goed dat ik zover doordacht. Ze spoorde mij ook aan in alles wat ik extra deed aan het onderzoek, naast waar iedereen mee bezig was. Daardoor voelde ik mij geaccepteerd en gewaardeerd en heb ik verder met veel enthousiasme aan mijn scriptie gewerkt. In plaats van niks te doen tijdens de meetings, heb ik een aantal dingen uitgelegd aan mijn groepsgenoten, waardoor zij ook verder konden met hun scripties. Op een gegeven moment kwamen ze eerst met vragen bij mij, voordat ze het aan de begeleider vroegen, en dat was voor iedereen een fijne constructie. Uiteindelijk ben ik trots op wat ik gemaakt heb, heb ik anderen kunnen helpen, en heeft mijn begeleider mij zelfs gevraagd om samen een wetenschappelijk artikel over het onderzoek te schrijven.

Moraal van dit verhaal: hoogbegaafde studenten passen niet zo goed in het systeem, waardoor ze gedemotiveerd en gefrustreerd kunnen raken. Daarin kan een behulpzame begeleider die de extra nieuwsgierigheid en kritische blik waardeert en uitzonderingen durft te maken, een enorm verschil maken.